ma 24 mrt 2008  09:30u

Koersverhalen › De enige berg

Singapore is plat. Niet zo plat als een rit naar Den Oever maar het komt er redelijk bij in de buurt. Er zijn wel heel veel viaducten in Singapore. Zo kom je na een tochtje door het land al snel aan 115 hoogtemeters, iets dat niet moet worden onderschat. Elk viaduct is een sprint op leven en dood. Ik dacht eerst dat het toevallig dit ene viaductje betrof maar had al snel door dat er een duidelijk terugkerend patroon in zat. Zodra er een kleine onnatuurlijke vereffening in de weg wordt opgemerkt, breekt de hel los. Een netjes geordende groep, twee aan twee fietsende, voor stoplicht stoppende en putdeksel en andere ongemakken in het wegdek doorgevende collone verandert in luttele seconden in een briesende bende voor niets en niemand uitwijkende gladiatoren met slecht 1 doel voor ogen; als eerst bovenop het viaduct. Zo snel als de wanorde komt, zo snel is deze ook weer weg daarentegen.

Er wordt op diverse websites en blogs actief gediscussieerd over dit fenomeen en hoewel menig keer wordt benadrukt dat de veiligheid wellicht in het gedrang is, is de op prestatie gerichte renner ook op zoek naar bevestiging van de huidige vorm. En dit is iets waarvoor een viaduct sprint zich meer dan uitstekend leent. De uiteindelijke conclusie is altijd dat zolang de fietsers het "zichzelf aandoen" er geen reden is voor enige kritiek richting de cyclist. De automobilist daarentegen moet het altijd ontgelden.

De laatste uiterst felle discussie tussen automobilist en actieve fietscommune werd gevoerd over het gebruik van de South Buonavista Road. Om iets te kunnen begrijpen over deze discussie eerst iets over deze weg. South Buonavista is de enige "berg" van Singapore. Midden in de stad ligt een slingerweg omringd door groen met een stijgingspercentage van iets van 4% - 5% en 2500 hele klimmeters lang. Als je ziet wat een viaduct al doet met een renner in Singapore kan je je voorstellen dat dit het walhala is. In grote getalen gaan renners op en af.

In tegenstelling echter tot veel andere wegen is South Buonavista erg smal. Met diverse pelotons in de laatste kilometers voor een traditionele stop bij de Coffee Bean op Orchard Road gaat het er verhit aan toe. Recentelijk belandde er weer een clubje in de 50 centimeter diepe goot naast de weg en dit haalde zelfs de lokale krant. De automobilistenlobby maakte zich op voor de strijd en renners moesten omwille van hun eigen veiligheid maar volledig worden geweerd van deze geliefde weg. Dit leidde vervolgens tot vuilspuiterij over en weer welke in een beetje Amerikaanse verkiezingscampagne niet zou misstaan. Het lijkt erop dat 2 en 4 wielers afkoersen op een padstelling die niet snel zal worden opgelost. De voorlopig beste oplossing is en blijft om nog steeds als een groep doldwazen omhoog te koersen met een gemiddelde snelheid van 60 km per uur, tevens de maximale snelheid voor automobilisten. Want je kan van alles zeggen over het rijgedrag, men houdt zich hier altijd aan de maximale snelheid. Op deze wijze is men elkaar nauwelijks tot last.

A