za 1 sep 2001

Clubblad › Oude baasjes

Na twee weken alleen fietsen was ik het beu. Ik wilde nu wel weer eens wat aanspraak hebben tijdens het fietsen. Op de zondag dat we vroeg richting Avignon vertrokken voor de beklimming van de Ventoux kwamen we een groepje fietsers even over half 8, net buiten het dorp, tegen waar wij de vakantie doorbrachten. ( Lorgues in Zuid Frankrijk) Als ik het goed ingeschat had was dit de lokale fiets club die op zondag ochtend aan hun wekelijkse tocht begon.

Waar de mannen zouden vertrekken wist ik niet zeker "het zal ergens bij de kerk in het dorp zijn", zei mijn vrouw. Dat dacht ik zelf ook en aangezien het een klein dorp is was de kans groot dat ik de mannen ergens zou tegen komen. Op de bewuste zondag heb ik de wekker op 06:45 gezet zodat ik voldoende tijd zou hebben om me voor te bereiden en naar het dorp te gaan wat 5 minuten fietsen van ons huisje is.
Ik was snel klaar en om 07:15 vertrok ik richting centrum en jawel, daar aangekomen zag ik twee wat oudere mannen uit een auto stappen en twee prachtige race fietsen van de auto halen. In mijn beste Frans ( en dat is niet best ) heb ik toen gevraagd of de mannen gingen fietsen ( dat was wel duidelijk) hoelang de tocht was en of ze er bezwaar tegen hadden dat ik mee reed. Een van de oude baasjes vertelde mij dat er wel vaker ""Hollandaise"" mee reden die heel goed waren en dat ze quatre vingt quinze km gingen rijden. 45 km dus dacht ik nog, dat moet te doen zijn. Ook vertelde ze me waar de tocht heen ging maar dat zij mij niet zoveel (Montferrat). Vervolgens reden we gezamenlijk 500 m naar, inderdaad de kerk, alwaar het verzamelen was.
Het leek wel of ik al jaren lid van de club was allemaal handjes schudden en ouwe jongens krenten brood ondanks dat ik geen van de mannen verstond en laat staan, ooit eerder had gezien. Op z'n moment is het toch wel jammer dat ik destijds op school niet wat meer aandacht aan de franse les heb besteed. Maar ja als je alles van te voren weet!

Uiteindelijk bestond de groep uit ongeveer 12 man en 1 vrouw, allen de 50 gepasseerd en rijdend op werkelijk prachtig mooie race fietsen Ik viel duidelijk iets uit de toon op mijn ATB ondanks de gemonteerde slicks. Daar ik nog niet zo lang fiets en bv nog nooit een 100 km tocht had gereden had ik me voor genomen om rustig aan te beginnen, zeker ook daar het landschap niet zo vlak is als bij ons in Noord-Holland en ik ook niet wist hoe snel ze zouden rijden.

Na een uurtje fietsen in een lekker rustig tempo van nog geen 30 km per uur, in een heuvelachtige omgeving en de nodige Babylonische spraak verwarringen vanwege mijn slechte Frans besloot ik me nu ook voorin te begeven. Ik dacht nog, met nog 15 km te gaan kan mij weinig meer gebeuren , ik moest toch de Nederlandse eer een beetje hoog houden niet waar. Nou dat heb ik geweten.
Kort nadat ik voorin mee reed zagen we in de verte een andere wielerclub rijden , naar later bleek de mannen en vrouwen uit Frejus. Dat gat moest natuurlijk dicht gereden worden en daar deed ik driftig aan mee. Kort nadat we deze grote groep van misschien wel 50 man hadden ingehaald begon de weg plotseling aardig te stijgen en begonnen we, naar later bleek, aan een klim van dik 20 km lang. Aangezien ik mij toch aardig had ingespannen moest ik dat nu bezuren. Een voor een kwam ze mij voorbij tot dat ik uiteindelijk helemaal alleen achteraan reed. Ik reed nu compleet op mijn tandvlees en de gang was er totaal uit, met 6 km per uur wurgde ik me zelf omhoog totdat ik plotseling kort na een bocht ""mijn clubje"" langs de weg zag staan.
De mannen waren zo vriendelijk geweest om even, vol leedvermaak natuurlijk, op mij te wachten. Daar was ik, ondanks de vernedering, best wel blij mee want ik had geen flauw idee meer waar ik was en nog belangrijker, wat de kortste weg terug was. Nadat ik even bij gekomen was, iets had gegeten en mijn bidon leeg had gedronken, steeg de groep weer op om de laatste kilometers van de klim af te maken. Nadat er op de top weer gewacht werd totdat iedereen boven was werd aan de afdaling begonnen.

Wat ik vervolgens meemaakte zal ik niet snel meer vergeten, het betrof hier de ruim 30 km lange afdaling van Montferrat naar Draguignan. Nu vind ik van mijzelf dat ik aardig kan afdalen waarbij mijn ervaring met de motor (circuit rijden) ook goed van pas kwam maar deze mannen hadden dit duidelijk vaker gedaan.
Als een compacte groep, werkelijk vlak achter elkaar, met soms minder dan een halve meter tussen de rijders doken ze naar beneden waar snelheden van tegen de 70 km werden gehaald op een zeer bochtige weg. De versnellingen op mijn ATB, met een 42 voor en een 11 achter waren niet toereikend voor deze snelheden maar ook als dat wel het geval was geweest had ik ze niet bij kunnen houden. De heren waren zo op elkaar ingespeeld dat het gewoon een prachtig gezicht was zoals die trein naar beneden denderde. Fenomenaal wat was dat mooi om te zien.
Doordat de mannen door het verkeer werden opgehouden kon ik er weer bij komen maar toen had ik reeds een diep ontzag voor deze oude baasjes gekregen. Vlak voor Draguignan ging de weg nog even omhoog maar ik werd door de groep goed uit de wind gezet en met een laatste krachtinspanning reed ik Draiguinan binnen. Ik was nu weer op bekend terrein maar de laatste kilometers naar Lorgues zouden nog een hele kluif worden want op die drukke weg is ook geen meter vlak en recht.
Omdat ik nu door de vermoeidheid en kramp zo slingerde waakte Jean-Pierre de "patron" van de club de laatste kilometers een beetje over mij. Meer dood dan levend ben ik uiteindelijk in Lorgues aankomen. Aangezien het daar markt was viel de groep snel uit elkaar en heb ik alleen Jean-Pierre kunnen bedanken voor deze prachtige ochtend. Wel vroeg hij nog lachend of ik volgende week weer mee reed, de smiecht. Ik ben inderdaad de zondag daarop weer meegereden maar toen was ik enigszins voorbereid. Desalniettemin was ook deze tocht weer een belevenis maar daarover misschien later meer.
Een ding heb ik die dag wel geleerd: quatre vingt quinze betekent 95 in plaats van 45.

m.vr.gr.
Jan Heering